این ویدئو مربوط به پاکستان است و خانم وینا ملک در یک برنامه تلویزیونی به ملایی که او را متهم به بی اخلاقی کرده است مستقیماً جواب می دهد
jeudi 7 avril 2011
mercredi 6 avril 2011
گزارشی از تصویر زن در شبکه های تلویزیونی ایتالیا
“زیبا باش و دم بر نیاور” یک ضرب المثل ایتالیایی است که البته ممکن است سیلویو برلوسکنی، نخست وزیر ایتالیا که متهم به سوء استفاده جنسی از دختران جوان زیر هجده سال است، آن را قبول نداشته باشد؛ ولی به هر حال، این موضوع بحث و جنجال زیادی را در مورد جایگاه زن در جامعه ایتالیا به راه انداخته است.
Copyright © 2011 euronew
دوست دارم فقط خودم باشم … خودم …
نام: تمام گل
نام پدر: گرز علی
نام مادر: گوهر
متولد روستای یارمجرباغ شهرستان رزن (استان همدان)
مقدمه:
به سراغ زنی رفتیم ۷۱ ساله (۷۴ ساله) که به خاطر فرهنگ غلطی که در بین خانواده ها بوده و الآن هم در اکثر روستاها هست زندگیش را باخته است.
پیرزن قصه ما … گفتم قصه … ولی مطالبی که می خوانید قصه نیست و کاملا واقعی است. تمام گل تمام زندگیش را در عین حالیکه دختر بوده پسرانه و در میان مردان گذرانده است. حتما این مطلب را بخوانید:
نامش تمام گل است اما پدرش او را طاهرعلی نام نهاده است و او از کودکی با پسران همبازی بوده و از اینکه در میان مردها بوده احساس نا امنی نکرده است. بعد از این همه مدت هنوز ازدواج نکرده و حتی عاشق هم نشده است، البته او خواستگاری هم نداشته است. او از کودکی به کشاورزی پرداخته و اکثر وقتش را به همین کار اختصاص داده است و سختی کار نگذاشته که حتی به این فکر کند که لباس و زیور آلات زنانه بپوشد.
او مقصر اصلی در تعیین شخصیتش را ابتدا پدرش و بعد مردم می داند که حرف آنها باعث شد پدرش چنین کاری بکند و با این حال او دوست ندارد مادر شود.
دوست دارم فقط خودم باشم … خودم …
هنگامی که از او می پرسیم که رنگ و غذای مورد علاقه اش را بگوید پاسخ می دهد در زندگی آنقدر مشکلات داشتم که هیچ وقت به آن فکر نکردم که چه رنگی را دوست دارم و چه غذایی را. او می گوید: ?زندگی و محیط هیچ وقت نگذاشت من به هیچ چیز جز کار فکر کنم.?
او درباره تولد می گوید: انسان ها خیلی با هم متفاوتند، بعضی از آنها در خانواده ای متولد می شوند که خیلی وقت است منتظر تولد او می باشند ولی بعضی ها را هیچ کس نمی خواهد و تا بوده همین بوده. او این فرهنگ غلط را که فرزند فقط باید پسر باشد را اشتباه می داند و می گوید: شاید الآن دیگر به مانند گذشته به داشتن پسر دیگر اهمیت نمی دهد.
او در جواب این سوال که چرا بعد از فوت والدینش تصمیم نگرفته است که به زندگی عادی برگردد گفت: پدر، خانواده را به من سپرده و از من خواسته که نام و نشان او را زنده نگه دارم و من به خاطر قولی که به پدرم دادم تا آخرش هستم …
تمام گل از تنهایی گلایه می کند و می گوید: زندگی تنهایی واقعا سخت است … نه هم صحبتی … نه همدمی، فقط باید سوخت و ساخت تا زمان مرگ فرا رسد و همه چیز تمام شود. وقتی از او می پرسم اگر دوباره متولد شوی دوست داری پسر باشی یا دختر می گوید:
فرقی نمی کند … فقط خودم باشم … خودم …
البته پسر بودن را بهتر از دختر بودن می داند. از میان خواهرانش فقط یکی زنده است که تمام گل با او صمیمی است و نام این خواهر اقدس است. بقیه بستگانش همه فوت کرده اند. تمام گل الآن دیگر احساس خوشبختی نمی کند چون تنهاست و دیگر نمی تواند به مانند سابق کار کند. او پس انداز مالی هم دارد و وارث خود را هم نوه خواهرش که او را مانند پسر خود دوست می دارد می داند.
نکته جالب: مردم روستا او را طاهر علی صدا می زنند و او نیز همین را می پسندد.
در پایان گفتگویمان هنگامی که از او می خواهیم حرفی، سخنی و یا نصیحتی برای ما جوانان داشته باشد فقط برای همه آرزوی موفقیت می کند و ما نیز او را به خدا می سپاریم.
فرستنده مطلب: پیمانه
samedi 2 avril 2011
گفتگوی امی گلدمن با ملالی جویا
گفتگوی امی گلدمن با ملالی جویا برای نشریه دمکراسی ناو - تلخیص و ترجمه از کارمن کشیشیان | ||
شهرزادنیوز: ملالی جویا، عضو سابق مجلس افغانستان و منتقد صریح جنگ سالاران، بنیادگرایان، طالبان و اشغال افغانستان توسط ایالات متحده می باشد. وی که از ترورهای متعددی جان سالم به در برده است، از طرف مجله تایم جزو صد فرد متنفذ جهان معرفی شده است. ملالی جویا که قصد داشت برای معرفی و ترویج نسخه دوم کتاب زندگینامه اش با عنوان "زنی در میان جنگ سالاران" به ایالات متحده سفر کند، با رد درخواست ویزایش توسط مقامات آمریکائی روبرو گشت و تنها پس از کمپین اعتراضی که شامل نامه هائی از اتحادیه آمریکائی آزادی های مدنی و 9 عضو کنگره ایالات متحده بود که با درخواستش موافقت شد.
ملالی جویا در گفتگویش با امی گودمن، از دموکراسی ناو، در این رابطه با خوشحالی و غرور از عدالت خواهان و صلح دوستان آمریکائی سخن می گوید، کسانی که وی معتقد است دولت ایالات متحده را تحت فشار قرار داده و همبستگی خود را یک بار دیگر با مردم افغانستان نشان دادند و در نهایت نیز دولت ایالات متحده را مجبور به دادن ویزا کردند. وی تصریح می کند که برای آوردن پیام مردمش علیه اشغال و برای دموکراسی و صلح به ایالات متحده سفر کرده است. هنگامی که ملالی جویا برای درخواست ویزا به سفارت ایالات متحده در افغانستان رفته بود، به او گفته بودند که به دلیل "بیکاری" و "زندگی مخفیانه" با درخواستش مخالفت شده است. وی در این رابطه می گوید که این تنها بهانه‌ای بیش نبود، البته چنین برخوردی برایش تعجب آور نیز نبود و انتظارش می رفت که درخواست ویزایش را نپذیرند؛ زیرا وی سیاست های جنگ طلبان و جنایت جنگی شان علیه مردم افغانستان تحت نام دموکراسی، حقوق زنان و حقوق بشر را افشا می کند. او می گوید که نه تنها خودش بلکه بسیاری از زنان افغانستان، حتی با وجود پوشیدن برقع، در امنیت نیستند. با این حال همین برقع منزجرکننده که نمادی از ظلم و ستم است، امروز به بسیاری از زنان افغان به ویژه زنان فعال ایمنی می دهد. اگرچه با وجود داشتن برقع و محافظ، زندگی اش امن نبوده و مدام ناچار به تغییر محل سکونتش می گردد و موانع بسیار دیگری نه تنها وی بلکه احزاب دموکراتیک، روشنفکران و فعالان را به داشتن زندگی مخفیانه مجبور می سازد. ملالی جویا می گوید هنگامی که اوباما به ریاست جمهوری رسید، اولین خبرش برای مردم افغانستان جنگ و بدبختی بیشتر بود، زیرا او از حضور نیروهای بیشتر در افغانستان خبر داد و این منجر به رنج بیشتر، قتل عام بیشتر و تراژدی بیشتر شد و همچنین در مقایسه با دولت بوش، 24% افزایش مرگ و میر غیر نظامی داشته و شوربختی و خشونت هنوز در افغانستان ادامه دارد. گزارش ها نشان می دهد که امروز در افغانستان به ویژه در این نه سال، کشتار مردم این کشور برای آنان مانند کشتن پرندگان است ولی متاسفانه، رسانه های اصلی حقایق را وارونه کرده و بی شرمانه تعداد کشته شدگان غیر نظامی را کاهش داده و آنان را شورشی و تروریست می نامند.
ملالی جویا می افزاید که ملا عمر تروریست است و مردم می خواهند که همه این قاتلان، مانند سیاف، ربانی، کانونی، محقق، دوستوم، خلیلی، اسماعیل خان، گلابزوی، علومی و بسیاری از قاتلان دیگری که در حال حاضر نیز در قدرت و مقام های بالائی در حکومت کرزی هستند، به خاطر جنایات جنگی و تمام خشونت هائی که انجام داده اند در دادگاه جنائی ملی - بین المللی محاکمه گردند. در 10 سال گذشته آنان افغانستان را به مرکز مواد مخدر تبدیل کرده اند. از سال 2001 تا کنون 4،400 درصد تریاک در این کشور افزایش یافته است و در حال حاضر دومین کشور فاسد جهان است. دولت کرزای 2 بیلیون دلار از به اصطلاح "جامعه بین الملل" دریافت کرده است، ولی مردم افغانستان حتی غذای کافی برای خوردن ندارند. بیش از 80% مردم در حال حاضر بیکار و دچار بدبختی های بسیار دیگری می باشند. به نظر می رسد که ریختن خون مردم بی گناه در عراق و افغانستان برای دولت ایالات متحده کافی نبوده که در حال حاضر تحت سایه چتر سازمان ملل متحد و با اعلامیه ی زیبای حقوق زنان و حقوق بشر به لیبی حمله کرده است. و دوباره پیام من به مردم عدالت خواه ایالات متحده و در سراسر جهان این است که هنگامی که می بینید دولت اوباما علیه رژیم قذافی و جنایتش داد و فریاد به راه می اندازد، اما در عین حال از کثیف ترین رژیم ها، و بسیار کثیف تر از رژیم قذافی در پاکستان، افغانستان، عراق، اسرائیل، عربستان سعودی و بسیاری کشورهای دیگر حمایت می کند، صدای خود را در برابر این سیاست فریبکارانه بلند کنید. ملالی جویا می گوید که اعلام عقب نشینی نیروهای نظامی ایالات متحده در ماه ژوئیه تنها یک دروغ بزرگ است. از یک طرف، ایالات متحده و ناتو با گفتن این که در اواسط سال 2011 افغانستان را ترک می کنند، نه تنها مردم افغانستان بلکه مردم خودشان را نیز فریب می دهد. از طرف دیگر، رژیم دست نشانده ایالات متحده، رژیم کرزای، از پایگاه های نظامی دائمی ایالات متحده در افغانستان سخن می گوید. و این روشن می سازد که آنها افغانستان را به این زودی ها ترک نخواهند کرد. آنها به خاطر منافع استراتژیک و اقتصادی منطقه در آنجا هستند. وی در پایان می گوید که مردم افغانستان خواهان عقب نشینی نیروهای نظامی از افغانستان می باشند، زیرا حضور آنان باعث بدبختی دو برابر آنها، ایجاد موانع بیشتر و مشکلاتی افزون تر برای عدالت خواهان، احزاب دموکرات، روشنفکران و مردم بی گناه افغانستان می کنند. بنابراین ما بین سه دشمن قدرتمند له می شویم: جنگ سالاران، طالبان و نیروهای اشغالگر. با عقب نشینی نیروهای اشغالگر، مردم افغان تنها با دو دشمن داخلی مبارزه خواهند کرد. اگر نیروهای اشغالگر کشور را ترک کرده و مسلح کردن جنگ سالاران و طالبان را متوقف سازند، ستون فقرات این جنایتکاران خواهد شکست. البته مبارزه با طالبان و جنگ سالاران آسان نیست، ولی نکته امیدوار کننده و مثبت این است که مردم من از طالبان و جنگ سالاران نفرت دارند। اگر ایالات متحده و ناتو اجازه دهند کمی در صلح نفس بکشیم، آنگاه ما می دانیم که با سرنوشتمان چه خواهیم کرد. آنها می گویند که در صورت ترک افغانستان، جنگ داخلی اتفاق خواهد افتاد، ولی کسی از جنگ داخلی کنونی سخن نمی گوید. تا زمانی که نیروهای اشغالگر وجود دارند، جنگ داخلی بدتر خواهد شد. دموکراسی هرگز با تهاجم نظامی نیامده است. دموکراسی هرگز با بمباران، کشتار غیرنظامیان بی گناه، بمب خوشه ای و یا استفاده از فسفر سفید نمی آید. به هر حال، اکنون پیام مردم افغانستان این است که ما هیچ چیز خوبی از شما نمی خواهیم، تنها به چیزهای نادرست، کشتار و حمایت از این جنایتکاران، این تروریست ها پایان دهید. در ضمن من از مردم عدالت خواه در سراسر جهان برای همبستگی و حمایت، حمایت معنوی و حمایت آموزشی، درخواست یاری می کنم، زیرا این کلید رهایی جهان است. برگرفته از شهرزاد نیوز |
ملالی جویا در پاسخ به این که تصاویر چاپ شده از اجساد قربانیان غیرنظامی با سربازهای آمریکائی (گروه کشتن) در مجله آلمانی اشپیگل و افشای اعمال این گروه در رابطه با کشتن غیرنظامیان و جمع آوری اعضای بدن آنان به عنوان غنائم چه میزان توجه در افغانستان جلب کرده است، می گوید: این تصاویر نه تنها برای مردم افغانستان بلکه برای میلیونها انسان عدالت خواه در سراسر جهان مایه دل شکستگی است. این چیز جدیدی برای مردم افغانستان نیست، همانطور که آنان (نیروهای نظامی) هر روز تحت نام تروریست ها بمب گذاری می کنند، غیرنظامیان را می کشند و در حال حاضر نیز با این طالبان های فاشیست، طالبان تروریست و گلبدین حکمتیار مذاکره می کنند. چنانچه این تروریست ها به قدرت برسند، وضعیت خونین بارتر و فاجعه بیشتری برای مردم افغانستان خواهد بود. به همین دلیل است که هر روز که آنها بمب گذاری می کنند و مردم این اخبار را می شنوند، تظاهرات بسیاری در افغانستان صورت می گیرد. در حال حاضر دو نوع مقاومت در افغانستان وجود دارد. یکی مقاومت ارتجاعی طالبان تروریستی که همواره جریان اصلی رسانه ها و دولت ایالات متحده در تلاش هستند که از تپه کوه بسازند و دیگری مقاومت مردم عادی افغانستان، دانشجویان و احزاب دموکراتیک است. به عنوان مثال حزب همبستگی افغانستان حزب دموکراتیک و سکولاری است که به تازگی نیز تظاهراتی در بخش های مختلف افغانستان از جمله مزار شریف، کابل، جلال آباد، هرات و ولایت فراه برگزار کرد. صدها نفر از مردم با شعار "ایالات متحده از افغانستان خارج شو" و حمل تصاویری از قربانیان غیرنظامی در مقابل مظالم آنان به تظاهرات پیوستند ولی هیچکس صدایشان را نشنید، حتی رسانه های داخلی افغانستان نیز این اخبار را منعکس نمی کنند. همچنین رسانه های اصلی نیز هرگز اخبار مقاومت مردم افغانستان را به مردم عدالت خواه در سراسر جهان نمی رسانند. در حالی که اینها هستند که باید حمایت شوند، این احزاب دموکراتیک، روشنفکران و فعالانی که در افغانستان داریم، هنوز مخفی هستند ولی هرگز از مبارزه باز نخواهند نشست. بیایید تا آنجائی که می توانید از آنان حمایت کنید و دولت هایتان را تحت فشار قرار دهید تا تخلفات و جنایات جنگی تحت نام دموکراسی و حقوق زنان را متوقف کنند.
آنان قصد دارند تا با طالبان و گلبدین حکمتیار، گروهی تروریست مانند ائتلاف شمال که منطقی مشابه طالبان دارند، وارد مذاکره شوند، در حالی که این افراد پس از سپتامبر 2011 (11/9) تنها از نظر ظاهری تغییر کرده اند. شما می توانید در مورد این جنگ سالاران و سابقه شان در وبسایت دیده بان حقوق بشر ببینید. کتاب های بسیاری از جمله "من یعنی کافر"، "جنگ های شبح"، "خونریزی در افغانستان"، "بازی شیاطین" درباره آنها نوشته شده اند. اگر این کتاب ها را بخوانید به شما کمک خواهد کرد تا بهتر بدانید که چه جنایاتی علیه مردم افغانستان از جنگ داخلی 92 تا 96 حتی پیش از تسلط طالبان انجام گرفته است. اما پس از 11/9 آنها با نقاب دموکراسی خود را به مردم افغانستان تحمیل کردند. به همین دلیل افغانستان روز به روز وضعیتش رو به بدتر شدن می رود و ایالات متحده و ناتو، به ویژه دولت ایالات متحده که پس از جنگ سرد این بنیادگرایان را ایجاد کرده و از آنان حمایت کرده، هنوز نمی خواهند آنان را از دست بدهند
Inscription à :
Articles (Atom)