- A room of one's own (متن کتاب به انگلیسی)
کتاب «اتاقی از آن خود» مجموعه سخنرانی های دانشگاهی ویرجینیا وولف در مورد «زن و ادبیات» در سال 1928 در دانشگاه است که سال 1929 به چاپ رسید و از آثار بنیادین فمینیستی محسوب می شود
*ویرجینیا وولف، یکی از زنان نویسنده مطرح در دنیای داستان نویسی مدرن؛ از چهره های مهم نقد ادبی و فمینیست پس از جنگ چهانی دوم است
ویرجینیا وولف در «اتاقی از آن خود» طی شش سخنرانی، مدام از اسنقلال مادی و تأمین مالی برای زنان حرف می زند و این اصل را سنگ بنای آزادی معنوی زن می داند، اگر زنان نتوانستند شکسپیری زنانه داشته باشند به خاطر جهالت سرکوبگرانه تاریخ مردسالار است که در قرن بیستم همچنان به قوت خود باقیست و به حیات خود ادامه می دهد؛ فضای ادبی که باید نمودار آزادی و برابری باشد سخت مردانه و در نتیجه سرکوبگرانه است و به زنان مجال بالیدن نمی دهد، از نظر او زبان مردانه است، تاریخ مردانه است، اخلاق مردانه است و برای ساختن دنیایی که در آن زن و ادبیات در آزادی کامل نفس بکشند باید تاریخ را که زنان را از صحنه خود حذف کرده است از نو نوشت و همچنین زنان بایست روایات خود را بنویسند چون آنچه تاکنون ئوشته شده است روایات مردانه بوده است و دیدن جهان با عینکی مردانه! باید حداقل اتاقی کوچک و خلوتی برای خود داشت، این حداقل آزادی است!
ویرجینیا وولف از حق نشستن در یک کافه و دیدن مردم، از حق سفر کردن و دیدن افق های تازه، از حق کتابخانه رفتن و از امکان آموزش و کتابخوانی برای زنان حرف می زند، از حق داشتن حساب بانکی به نام خود و مایملکی به نام خود، خلاصه کنم: سوادآموزی و استقلال مادی و حمایت جامعه از زنان مجال رشد در همه عرصه ها (از جمله عرصه هنری) را به زنان خواهد داد!
*ویرجینیا وولف، یکی از زنان نویسنده مطرح در دنیای داستان نویسی مدرن؛ از چهره های مهم نقد ادبی و فمینیست پس از جنگ چهانی دوم است
ویرجینیا وولف در «اتاقی از آن خود» طی شش سخنرانی، مدام از اسنقلال مادی و تأمین مالی برای زنان حرف می زند و این اصل را سنگ بنای آزادی معنوی زن می داند، اگر زنان نتوانستند شکسپیری زنانه داشته باشند به خاطر جهالت سرکوبگرانه تاریخ مردسالار است که در قرن بیستم همچنان به قوت خود باقیست و به حیات خود ادامه می دهد؛ فضای ادبی که باید نمودار آزادی و برابری باشد سخت مردانه و در نتیجه سرکوبگرانه است و به زنان مجال بالیدن نمی دهد، از نظر او زبان مردانه است، تاریخ مردانه است، اخلاق مردانه است و برای ساختن دنیایی که در آن زن و ادبیات در آزادی کامل نفس بکشند باید تاریخ را که زنان را از صحنه خود حذف کرده است از نو نوشت و همچنین زنان بایست روایات خود را بنویسند چون آنچه تاکنون ئوشته شده است روایات مردانه بوده است و دیدن جهان با عینکی مردانه! باید حداقل اتاقی کوچک و خلوتی برای خود داشت، این حداقل آزادی است!
ویرجینیا وولف از حق نشستن در یک کافه و دیدن مردم، از حق سفر کردن و دیدن افق های تازه، از حق کتابخانه رفتن و از امکان آموزش و کتابخوانی برای زنان حرف می زند، از حق داشتن حساب بانکی به نام خود و مایملکی به نام خود، خلاصه کنم: سوادآموزی و استقلال مادی و حمایت جامعه از زنان مجال رشد در همه عرصه ها (از جمله عرصه هنری) را به زنان خواهد داد!
در دوره سخنرانی ها ویرجینیا وولف هنوز رمان «اورلاندو» را ننوشته است و مقایسه خواهر شکسپیر و شرایط زنان در قرن شانزدهم (دوره الیزابتن ها) را در ذهن دارد و دغدغه خاطرش است، آنچه در سخنرانی هایش در مورد خواهر شکسپیر می خوانیم، را بعدها او به شیوه ای نوین و با هنر نبوغ آسای داستان نویسی خود در رمان «اورلاندو» به کار گرفت
از خواندن این اثر بنیادین غفلت نکنید
