روسری، سروده گیتی از ایران

گیسوی من اگر چه نهانست در زیر روسری 

هر تار آن ز شادی و غم میکند حدیث 

گوید ز هر دری 

از سالهای پرزده  بر شاخسار عمر 

تا روزهای تلخ کنونی که حاکمان 

حکم حجاب را به رگ  جاری زمان 

تزریق  میکند 

باد افاره  گناه  تو را  ای زن جسور 

زیبای پرخروش  

تا کی کشم بدوش 

گر عشق  ساربان جوان  دل نمی ربود 

پنهان  ز چشم  شوی 

این آیه هم برای زنان رخ نمی نمود  

مو سرخ فتنه جوی 

*

یادش بخیر بازی زلف من و نسیم 

بر روی  شانه ها  

همراه  با  شکفتن گل بوته بهار 

مستانه میخزد 

سرپنجه های باد از لابلای چین و شکنهای بی شمار 

آنسان که بگذرد  بر کشتزارها 

از یاد  کی رود  آن لحظه های شاد  

*

گاهی که دل  ز نیش  جفا  بود غمزده 

می بستمش به بند 

با هر  گره  مهار بر او  میزدم  که  هان 

بر حال  دل  مخند 

پیوند  داده ام 

هر  تار دل  به مو 

هر تار مو  به دل 

*

 آه .... ای  خدای من 

امروز زندگی  متجلی  در آیه هاست 

گوید به ضرب و شتم 

پنهان کنید  زیور خود را  ز چشم  مرد 

زلف  پریش من 

بیهوده  دل مبند  بر پنجه های باد 

در زیر روسری 

هرگز  نمی وزد  

مستانه هر بهار .... مستانه  هر بهار 

گیتی -- فروردینماه  ١٣٦٨