این زنان نام آور با داعش می جنگند
زمان آن فرارسیده است تا آنها را بشناسید
الیزابت گریفین - مترجم: زهره اسدپور
گروهی ۷۵۰۰ نفره از سربازانی هستند که در شرایطی به غایت خطرناک در حال جنگ
هستند. آنها علی رغم این که دائما در معرض جراحت یا کشته شدن هستند، به
جنگ ادامه می دهند. با اسلحه هایی که بزرگ تر و سنگین تر از خودشان است
علیه دشمن برخاسته اند و هنوزبه جنگیدن ادامه می دهند. (ی پ ج) یا واحد
تدافعی زنان که در سال ۲۰۱۲ برای دفاع از مردم کردستان در برابر حملات
مرگبار تحت رهبری رییس جمهور سوریه، بشار اسد، جبهه النصره (نزدیک به
القاعده)، و داعش تشکیل شد، متشکل از زنان داوطلب نظامی کرد است.
در مقاله ی اخیر بی بی سی، ی پ ج و واحد همقطاران مرد آنها، ی پ گ، علی رغم ابزارهای محدودی که در دست دارند، درمبارزه برای توقف نیروی نظامی فزاینده ی داعش "فوق العاده موفق" ارزیابی شده اند. همچنین واشنگتن پست در ارزیابی اهمیت ی پ گ، معتقد است این نیرو می تواند متحد موثر غرب باشد. هر دو گروه ی پ جِ و ی پ گ با یاری رساندن به کمک رسانی های آمریکا در تخلیه ی هزارن پناهنده ی ایزدی که پس از اشغال شهرهایشان در کوه سنجار سرگردان بودند، اعتبار یافته اند.
ارین تریب که عکاس است، اخیرا یک هفته را صرف مستند کردن زندگی اعضای ی پ ج، در پست های مختلف نظامی در شمال شرق سوریه و در طول مرز سوریه - کردستان کرده است. او حادثه ای را که در آن زمان در آنجا رخ داد به یاد می آورد: "یک روز صبح، من صدای دو انفجار بلند، یکی پس از دیگری، را شنیدم. از مترجمم پرسیدم، راما این صدای چه بود؟ و او گفت ی پ ج و داعش به همدیگر صبح به خیر می گفتند."
این زنان چه کسانی هستند که با برخی از وحشی ترین و خونریزترین گروه ها رو در رو شده اند و چرا در غرب انقدر کم از آنها می شنویم؟ ما از تریب خواستیم تا تجربه (و عکس هایش) از ی پ ج و سخنان تکان دهنده ای که این زنان رزمنده می خواستند تا جهان آنها را بشنود، با ما سهیم شود.
اوین احمد، ۲۶ ساله، ایست بازرسی ی پ ج، اطراف ربیعه، کردستان، آگوست ۲۰۱۴.
اوین احمد ۲۶ ساله، عضو ی پ ج،( صاحب عکس فوق) می گوید: "ما باید از دست حکومت سوریه خلاص شویم". او ادامه می دهد "ما باید منطقه را بدون وابستگی به آنها کنترل کنیم. آنها نمی توانند ما را ازداعش محافظت کنند، ما باید از خودمان و از دیگران فارغ از نژاد و دین شان دفاع کنیم."
احمد همچون بسیاری از اعضای ی پ ج ، به شدت به همقطارانش وفادار است. او تاکید می کند " من عاشق این هستم که سرباز ی پ ج باشم، عاشق دیگر سربازان هستم، ما از خواهر به هم نزدیکتریم. این تنها شیوه ی زندگی من است، نمی توانم زندگی به روشی دیگر را تصور کنم."
تریب می گوید این احساس در تمام اعضای ی پ ج ، که ویژگی های صداقت، اخلاقیات، و عدالت را در خود دارند، وجود دارد. تریب توضیح می دهد " اصطلاح خود آنها " هوال" یا " رفیق" است و این به خاطر اهمیت بسیار زیاد این ارتباط برای آنها است. آنها با همدیگر( و با من) با حسی از همبستگی و خواهری رفتار می کردند. همدیگر را هوال می خواندند و وقتی با من صحبت می کردند مرا " هوال ارین" صدا می کردند. این موضوع حس دائمی تعلق و حمایتگری را تقویت می کند."
این زنان بین ۱٨ تا ۴۰ سال سن دارند، هرچند بعضی از آنها مثل هوادار محمد، ۱۲ ساله( عکس پایین) جوانتر هستند. اعضای زیر ۱٨ سال اجازه ی جنگیدن ندارند، هرچند آنها برخی آموزش های فیزیکی را می بینند و با به عهده گرفتن کارهای "خانه" در گروه مشارکت دارند. برای هوادار، همچون بسیاری از اعضای ی پ ج خوش نامی این گروه در پرورش زنان قدرتمند، مستقل و وجهه ی مثبت آن در اجتماع الهام بخش پیوستن به این گروه بوده است.
سربازی پ ج، هوادار محمد، ۱۲ ساله، مرکز آموزش وای-پی-جی در نزدیکی شهر ِدرِک، سوریه، ۲۰ آگوست،۲۰۱۴
هوادار می گوید: " در خانه دیدم همه ی دوستانم می روند تا به ی پ ج بپیوندند. دوستانم به من گفتند که آنجا(ی پ ج) محشر است و خوب است به آن بپوندم. یک روز، به خانه رفتم و به مادرم گفتم که می خواهم به آنها بپیوندم. مادرم در ابتدا چون من خیلی کوچک بودم مخالفت کرد، من باز از او درخواست کردم و نهایتا او اجازه داد. پدرم گفت که به من بسیار افتخار می کند."
بسیاری از زنان همچون ژنرال زلال، ٣٣ ساله، (تصویر پایین) یکی از رهبران ی پ ج این نظر را که گروه برای زنان منطقه استقلال را به همراه آورده است بیشتر توضیح می دهد:" من نمی خواهم ازدواج کنم یا فرزندانی داشته باشم یا تمام روز در خانه باشم. می خواهم آزاد باشم. اگر من عضو ی پ ج نباشم حس می کنم که روحم مرده است. سرباز ی پ ج بودن به معنای آزاد بودن است- این به معنای آزادی حقیقی است."
تریب می گوید: "این حس میان زنان وجود دارد که ی پ ج یک جنبش فمینیستی است، گرچه فمینیسم قصد و هدف اصلی آنها نیست. آنها می خواهند بین زنان و مردان "برابری" برقرار شود، و یکی از دلایل پیوستن آنها به ی پ ج مترقی تر کردن تصویر زنان در فرهنگشان است- آنها می توانند قدرتمند و رهبر باشند."
ژنرال زلال، ٣٣ ساله، ایست بازرسی ی پ ج اطراف ربیعه، کردستان، ۷ آکوست ۲۰۱۴.
سائل مراد، ۲۰ ساله، با تریب هم نظر است که او به این دلیل به صفوف
نظامیان پیوسته است تا ثابت کند:" ما می توانیم همه ی کارهایی که مردان می
کنند را انجام دهیم، زنان می توانند هر کاری بکنند، برای ما غیر ممکن وجود
ندارد" او به یاد می آورد: " وقتی در خانه بودم همه ی مردان فکر می کردند
زنان به تمیز کردن خانه می پردازند و به بیرون از خانه نمی روند. اما وقتی
به ی پ ج پیوستم همه چیز تغییر کرد. من به همه ی آنها نشان دادم که می
توانم اسلحه به دست بگیرم، که می توانم در نبردها بجنگم، می توانم هر کاری
را که آنها فکر می کردند انجام آن برای زنان غیر ممکن است، انجام دهم. حالا
وقتی به خانه بازگردیم مردان نظرشان را درباره ی من و دیگر زنان تغییر
داده اند. اکنون آنها دیده اند که ما با آنها برابریم، همان توانایی ها را
داریم، شاید گاهی بیش از آنان. آنها فهمیده اند ما قدرتمند هستیم و هر کاری
که آنها می کنند را می توانیم انجام دهیم."
طبق گفته های تریب، زنان به اندازه ی هم قطاران مردشان، قدرتمند، منظم، و متعهد هستند. آنها پیش از این که اجازه ی جنگیدن بیابند، ماه ها سطوح مختلفی از آموزش های حمل اسلحه و مانورهای تاکتیکی را می گذرانند. جامعه آنها را تحسین می کند، چیزی که طبق گفته های تریب در بخشی از جهان که زنان اغلب فرودست تر از مردان هستند، غیر منتظره است.
عده ای در منطقه معتقدند که برای داعش این زنان بیش از همقطاران مردشان تهدید محسوب می شوند. آن چنان که تریب خاطرنشان می کند،" ضرب المثلی بین کردهای سوریه هست که می گوید داعش از کشته شدن به دست زنان بیشتر می ترسد، زیرا اگر به دست زنان کشته شوند، به بهشت نمی روند."
سائل مراد، ۲۰ ساله، مرکز آموزشی ی پ ج نزدیک شهر درک ، سوریه ، ۲۰ آگوست ۲۰۱۴.
زوین بوتان، ۲۰ ساله، ایست بازرسی ی پ ج، اطراف شهر ربیعه، کردستان، ۷ آگوست ۲۰۱۴.
غیر از سرسختی اعضای ی پ ج ،گروه وجه غیر منتظره ی دیگری دارد که تریب آن را بر ملا می کند. " گرچه در زمان آموزش یا در سر پست آنها بسیار جدی هستند، زمان استراحت آنها، اغلب به شوخی و خنده می گذرد. جوان تر ها بسیار شبیه دخترهای تین ایجر آمریکایی هستند و من در کنارآنها در مقرهای آموزشی حس می کردم در اردوی تابستانی هستم- همان روند های روزانه، فعالیت های زیاد، و اعضای جدید تری که می خواستند همدیگر را بشناسند."
میزگون امرالی، ۱۴ ساله، ایست بازرسی ی پ ج، اطراف شهر ربیعه، کردستان، ۷ آگوست ۲۰۱۴.
سرباز ی پ ج، نارلین، ۲۰ ساله، ایست بازرسی ی پ ج، اطراف شهر ربیعه، ۷ آگوست ۲۰۱۴
تریب برملا می کند که اعضای ی پ ج اغلب نگران تصویری هستند که آمریکایی ها از آنها دارند، " نگرانی از این که آمریکایی ها تصور کنند ما تروریست هستیم". سربازان ی پ ج از تریب می پرسیدند: " آمریکایی ها درباره ی ما چه فکر می کنند؟" تریب می گوید: " واقعیت این است که اغلب غربی ها چیزی درباره ی ی پ ج نشنیده اند. گفتن این موضوع به آنها بسیار سخت بود. زیرا آنها سه سال بود که هر روزه در این جنگ، می جنگیدند، و شوک می شدند وقتی می شنیدند اغلب آمریکایی ها حتی نمی دانند آنها وجود دارند."
طرح دقیق دلیل این که این نیروها به شدت برای آمریکایی ها و بسیاری ملت های غربی نا شناخته هستند، دشوار است، هرچند این موضوع ممکن است تا حدی به علت شمار ناچیز رسانه های غربی در سوریه باشد. تریب توضیح می دهد به لحاظ تاریخی " اعضای ی پ ج به خاطر ترس از این که چگونه در غرب تصویر می شوند، از رسانه های غربی دوری جسته است..." ی پ جِ ( و ی پ گ) ارتباط نزدیکی با دیگر نیروی مبارز کرد به نام حزب کارگران کردستان یا پ کاکا دارد و دپارتمان دولتی ایالات متحده، ناتو، و اتحادیه ی اروپا همگی پ کا کا را – به خاطر سه دهه خشونت- (۱۹٨۴-۲۰۱٣) ، و مبارزه برای کسب خودمختاری از دولت ترکیه ( یک عضو ناتو)گروهی تروریستی معرفی کرده اند. هرچند برخی به موفقیت پ کاکا در متوقف ساختن داعش که همچنان ادامه دارد، اشاره کرده اند.
اکنون ، ی پ جِ که از سوی دولت های غربی پشتیبانی نمی شود، بیش از هر چیزبرای فراهم ساختن وسایل و امکانات مالی، به جامعه ی خود تکیه کرده اند.
تریب می گوید گرچه، زنان به ی پ جِ و ماموریتش متعهد مانده اند و خود را صرف دفاع از مردم خود کرده اند. آنها به هیچ عنوان مجبور نیستند بمانند و همه ی آنها که پیوسته اند، از سر وفاداری مانده اند. در حقیقت، هیچکدام از آنها قراردادی امضا نکرده اند (همچون بسیاری از نظامیان) و می توانند هر وقت که بخواهند آن جا را ترک کنند. از آنجایی که پیوستن به ی پ ج اساسا داوطلبانه است، بسیاری از زنان دستمزدی نمی گیرند و حتی وقتی به آنها در ازای خدماتشان مبلغی پیشنهاد می کنند، به گفته ی تریب" آنها از پذیرفتن هدایا امتناع می کنند و یا آن هدایا را به ی پ جِ تقدیم می کنند".
تریب می گوید: ی پ جِ در دو هفته عملیات هایی را در خطوط مقدم جبهه انجام داد. گروه های کوچک در پست های نگهبانی مختلف در طول مرز ربیعه مستقر شدند تا امنیت منطقه را حفظ کنند. برخی در ساختمان های مخروبه ی ارتش عراق زندگی می کنند، که همان طور که می شود تصور کرد در حال ویرانی هستند و هیچ وسیله ی لوکسی ندارند. اغلب، تک تیراندازان داعش فقط ۵۰۰ پا از آنها فاصله دارند و آماده ی شلیک هستند. تریب که از دیوارهای مخروبه ی ساختمان ها به عنوان پشت صحنه عکس ها استفاده کرده است، به یاد می آورد که برای احتراز از آتش احتمالی دشمن، بین ساختمان های ی پ جِ خم شده و دویده است.
اما حتی تحت چنین شرایط دشواری، تریب می گوید اعضای ی پ ج اغلب " از مبارزه استقبال می کنند و برای آن آماده هستند". او ادامه می دهد " برخی از آنها اتومبیل های شخصی خود را بیرون ساختمان پارک کرده اند، بنا بر این آنها می توانند به اصطلاح به سوی نبردی ، که شاید برفروخته شود "برانند". تریب می گوید آنها نترس هستند. " گرچه شاید آنها این را نگویند، اما ترس را در نظر می گیرند و در هر حال به پیش می روند."
اوینار کلسر، ۲۶ ساله، ایست بازرسی ی پ جِ، اطراف ربیعه، کردستان،۷ آگوست ۲۰۱۴.
میزگون روناهی، ایست بازرسی ی پ جِ، اطراف شهر ربیعه، کردستان، ۷ آگوست ۲۰۱۴.
اوین ساداک، مرکز آموزشی ی پ جِ نزدیک شهر دِرِک، سوریه، ۲۰ آگوست ۲۰۱۴
سوسن شینگل، ۱۷ ساله، مرکز آموزشی ی پ جِ نزدیک شهر دِرِک، سوریه، ۲۰ آگوست ۲۰۱۴.
شاوین باچوک، ۲۶ ساله، ایست بازرسی ی پ جِ، اطراف شهر ربیعه، کردستان، ۷ آگوست ۲۰۱۴.
حسرت سهاد، ایست بازرسی ی پ ج، اطراف ربیعه، کردستان، ۷ آگوست ۲۰۱۴.
تذکر سردبیر: در هفته های اخیر، ی پ جِ تحت حملات فزاینده ای قرار گرفته است. بسیاری از زنانی که تریب عکس آنها را گرفته است مجروح شده اند و برخی توسط داعش اسیر شده اند.
منبع: www.marieclaire.com
در مقاله ی اخیر بی بی سی، ی پ ج و واحد همقطاران مرد آنها، ی پ گ، علی رغم ابزارهای محدودی که در دست دارند، درمبارزه برای توقف نیروی نظامی فزاینده ی داعش "فوق العاده موفق" ارزیابی شده اند. همچنین واشنگتن پست در ارزیابی اهمیت ی پ گ، معتقد است این نیرو می تواند متحد موثر غرب باشد. هر دو گروه ی پ جِ و ی پ گ با یاری رساندن به کمک رسانی های آمریکا در تخلیه ی هزارن پناهنده ی ایزدی که پس از اشغال شهرهایشان در کوه سنجار سرگردان بودند، اعتبار یافته اند.
ارین تریب که عکاس است، اخیرا یک هفته را صرف مستند کردن زندگی اعضای ی پ ج، در پست های مختلف نظامی در شمال شرق سوریه و در طول مرز سوریه - کردستان کرده است. او حادثه ای را که در آن زمان در آنجا رخ داد به یاد می آورد: "یک روز صبح، من صدای دو انفجار بلند، یکی پس از دیگری، را شنیدم. از مترجمم پرسیدم، راما این صدای چه بود؟ و او گفت ی پ ج و داعش به همدیگر صبح به خیر می گفتند."
این زنان چه کسانی هستند که با برخی از وحشی ترین و خونریزترین گروه ها رو در رو شده اند و چرا در غرب انقدر کم از آنها می شنویم؟ ما از تریب خواستیم تا تجربه (و عکس هایش) از ی پ ج و سخنان تکان دهنده ای که این زنان رزمنده می خواستند تا جهان آنها را بشنود، با ما سهیم شود.
اوین احمد، ۲۶ ساله، ایست بازرسی ی پ ج، اطراف ربیعه، کردستان، آگوست ۲۰۱۴.
اوین احمد ۲۶ ساله، عضو ی پ ج،( صاحب عکس فوق) می گوید: "ما باید از دست حکومت سوریه خلاص شویم". او ادامه می دهد "ما باید منطقه را بدون وابستگی به آنها کنترل کنیم. آنها نمی توانند ما را ازداعش محافظت کنند، ما باید از خودمان و از دیگران فارغ از نژاد و دین شان دفاع کنیم."
احمد همچون بسیاری از اعضای ی پ ج ، به شدت به همقطارانش وفادار است. او تاکید می کند " من عاشق این هستم که سرباز ی پ ج باشم، عاشق دیگر سربازان هستم، ما از خواهر به هم نزدیکتریم. این تنها شیوه ی زندگی من است، نمی توانم زندگی به روشی دیگر را تصور کنم."
تریب می گوید این احساس در تمام اعضای ی پ ج ، که ویژگی های صداقت، اخلاقیات، و عدالت را در خود دارند، وجود دارد. تریب توضیح می دهد " اصطلاح خود آنها " هوال" یا " رفیق" است و این به خاطر اهمیت بسیار زیاد این ارتباط برای آنها است. آنها با همدیگر( و با من) با حسی از همبستگی و خواهری رفتار می کردند. همدیگر را هوال می خواندند و وقتی با من صحبت می کردند مرا " هوال ارین" صدا می کردند. این موضوع حس دائمی تعلق و حمایتگری را تقویت می کند."
این زنان بین ۱٨ تا ۴۰ سال سن دارند، هرچند بعضی از آنها مثل هوادار محمد، ۱۲ ساله( عکس پایین) جوانتر هستند. اعضای زیر ۱٨ سال اجازه ی جنگیدن ندارند، هرچند آنها برخی آموزش های فیزیکی را می بینند و با به عهده گرفتن کارهای "خانه" در گروه مشارکت دارند. برای هوادار، همچون بسیاری از اعضای ی پ ج خوش نامی این گروه در پرورش زنان قدرتمند، مستقل و وجهه ی مثبت آن در اجتماع الهام بخش پیوستن به این گروه بوده است.
سربازی پ ج، هوادار محمد، ۱۲ ساله، مرکز آموزش وای-پی-جی در نزدیکی شهر ِدرِک، سوریه، ۲۰ آگوست،۲۰۱۴
هوادار می گوید: " در خانه دیدم همه ی دوستانم می روند تا به ی پ ج بپیوندند. دوستانم به من گفتند که آنجا(ی پ ج) محشر است و خوب است به آن بپوندم. یک روز، به خانه رفتم و به مادرم گفتم که می خواهم به آنها بپیوندم. مادرم در ابتدا چون من خیلی کوچک بودم مخالفت کرد، من باز از او درخواست کردم و نهایتا او اجازه داد. پدرم گفت که به من بسیار افتخار می کند."
بسیاری از زنان همچون ژنرال زلال، ٣٣ ساله، (تصویر پایین) یکی از رهبران ی پ ج این نظر را که گروه برای زنان منطقه استقلال را به همراه آورده است بیشتر توضیح می دهد:" من نمی خواهم ازدواج کنم یا فرزندانی داشته باشم یا تمام روز در خانه باشم. می خواهم آزاد باشم. اگر من عضو ی پ ج نباشم حس می کنم که روحم مرده است. سرباز ی پ ج بودن به معنای آزاد بودن است- این به معنای آزادی حقیقی است."
تریب می گوید: "این حس میان زنان وجود دارد که ی پ ج یک جنبش فمینیستی است، گرچه فمینیسم قصد و هدف اصلی آنها نیست. آنها می خواهند بین زنان و مردان "برابری" برقرار شود، و یکی از دلایل پیوستن آنها به ی پ ج مترقی تر کردن تصویر زنان در فرهنگشان است- آنها می توانند قدرتمند و رهبر باشند."
ژنرال زلال، ٣٣ ساله، ایست بازرسی ی پ ج اطراف ربیعه، کردستان، ۷ آکوست ۲۰۱۴.
سائل مراد، ۲۰ ساله، با تریب هم نظر است که او به این دلیل به صفوف
نظامیان پیوسته است تا ثابت کند:" ما می توانیم همه ی کارهایی که مردان می
کنند را انجام دهیم، زنان می توانند هر کاری بکنند، برای ما غیر ممکن وجود
ندارد" او به یاد می آورد: " وقتی در خانه بودم همه ی مردان فکر می کردند
زنان به تمیز کردن خانه می پردازند و به بیرون از خانه نمی روند. اما وقتی
به ی پ ج پیوستم همه چیز تغییر کرد. من به همه ی آنها نشان دادم که می
توانم اسلحه به دست بگیرم، که می توانم در نبردها بجنگم، می توانم هر کاری
را که آنها فکر می کردند انجام آن برای زنان غیر ممکن است، انجام دهم. حالا
وقتی به خانه بازگردیم مردان نظرشان را درباره ی من و دیگر زنان تغییر
داده اند. اکنون آنها دیده اند که ما با آنها برابریم، همان توانایی ها را
داریم، شاید گاهی بیش از آنان. آنها فهمیده اند ما قدرتمند هستیم و هر کاری
که آنها می کنند را می توانیم انجام دهیم."
طبق گفته های تریب، زنان به اندازه ی هم قطاران مردشان، قدرتمند، منظم، و متعهد هستند. آنها پیش از این که اجازه ی جنگیدن بیابند، ماه ها سطوح مختلفی از آموزش های حمل اسلحه و مانورهای تاکتیکی را می گذرانند. جامعه آنها را تحسین می کند، چیزی که طبق گفته های تریب در بخشی از جهان که زنان اغلب فرودست تر از مردان هستند، غیر منتظره است.
عده ای در منطقه معتقدند که برای داعش این زنان بیش از همقطاران مردشان تهدید محسوب می شوند. آن چنان که تریب خاطرنشان می کند،" ضرب المثلی بین کردهای سوریه هست که می گوید داعش از کشته شدن به دست زنان بیشتر می ترسد، زیرا اگر به دست زنان کشته شوند، به بهشت نمی روند."
سائل مراد، ۲۰ ساله، مرکز آموزشی ی پ ج نزدیک شهر درک ، سوریه ، ۲۰ آگوست ۲۰۱۴.
زوین بوتان، ۲۰ ساله، ایست بازرسی ی پ ج، اطراف شهر ربیعه، کردستان، ۷ آگوست ۲۰۱۴.
غیر از سرسختی اعضای ی پ ج ،گروه وجه غیر منتظره ی دیگری دارد که تریب آن را بر ملا می کند. " گرچه در زمان آموزش یا در سر پست آنها بسیار جدی هستند، زمان استراحت آنها، اغلب به شوخی و خنده می گذرد. جوان تر ها بسیار شبیه دخترهای تین ایجر آمریکایی هستند و من در کنارآنها در مقرهای آموزشی حس می کردم در اردوی تابستانی هستم- همان روند های روزانه، فعالیت های زیاد، و اعضای جدید تری که می خواستند همدیگر را بشناسند."
میزگون امرالی، ۱۴ ساله، ایست بازرسی ی پ ج، اطراف شهر ربیعه، کردستان، ۷ آگوست ۲۰۱۴.
سرباز ی پ ج، نارلین، ۲۰ ساله، ایست بازرسی ی پ ج، اطراف شهر ربیعه، ۷ آگوست ۲۰۱۴
تریب برملا می کند که اعضای ی پ ج اغلب نگران تصویری هستند که آمریکایی ها از آنها دارند، " نگرانی از این که آمریکایی ها تصور کنند ما تروریست هستیم". سربازان ی پ ج از تریب می پرسیدند: " آمریکایی ها درباره ی ما چه فکر می کنند؟" تریب می گوید: " واقعیت این است که اغلب غربی ها چیزی درباره ی ی پ ج نشنیده اند. گفتن این موضوع به آنها بسیار سخت بود. زیرا آنها سه سال بود که هر روزه در این جنگ، می جنگیدند، و شوک می شدند وقتی می شنیدند اغلب آمریکایی ها حتی نمی دانند آنها وجود دارند."
طرح دقیق دلیل این که این نیروها به شدت برای آمریکایی ها و بسیاری ملت های غربی نا شناخته هستند، دشوار است، هرچند این موضوع ممکن است تا حدی به علت شمار ناچیز رسانه های غربی در سوریه باشد. تریب توضیح می دهد به لحاظ تاریخی " اعضای ی پ ج به خاطر ترس از این که چگونه در غرب تصویر می شوند، از رسانه های غربی دوری جسته است..." ی پ جِ ( و ی پ گ) ارتباط نزدیکی با دیگر نیروی مبارز کرد به نام حزب کارگران کردستان یا پ کاکا دارد و دپارتمان دولتی ایالات متحده، ناتو، و اتحادیه ی اروپا همگی پ کا کا را – به خاطر سه دهه خشونت- (۱۹٨۴-۲۰۱٣) ، و مبارزه برای کسب خودمختاری از دولت ترکیه ( یک عضو ناتو)گروهی تروریستی معرفی کرده اند. هرچند برخی به موفقیت پ کاکا در متوقف ساختن داعش که همچنان ادامه دارد، اشاره کرده اند.
اکنون ، ی پ جِ که از سوی دولت های غربی پشتیبانی نمی شود، بیش از هر چیزبرای فراهم ساختن وسایل و امکانات مالی، به جامعه ی خود تکیه کرده اند.
تریب می گوید گرچه، زنان به ی پ جِ و ماموریتش متعهد مانده اند و خود را صرف دفاع از مردم خود کرده اند. آنها به هیچ عنوان مجبور نیستند بمانند و همه ی آنها که پیوسته اند، از سر وفاداری مانده اند. در حقیقت، هیچکدام از آنها قراردادی امضا نکرده اند (همچون بسیاری از نظامیان) و می توانند هر وقت که بخواهند آن جا را ترک کنند. از آنجایی که پیوستن به ی پ ج اساسا داوطلبانه است، بسیاری از زنان دستمزدی نمی گیرند و حتی وقتی به آنها در ازای خدماتشان مبلغی پیشنهاد می کنند، به گفته ی تریب" آنها از پذیرفتن هدایا امتناع می کنند و یا آن هدایا را به ی پ جِ تقدیم می کنند".
تریب می گوید: ی پ جِ در دو هفته عملیات هایی را در خطوط مقدم جبهه انجام داد. گروه های کوچک در پست های نگهبانی مختلف در طول مرز ربیعه مستقر شدند تا امنیت منطقه را حفظ کنند. برخی در ساختمان های مخروبه ی ارتش عراق زندگی می کنند، که همان طور که می شود تصور کرد در حال ویرانی هستند و هیچ وسیله ی لوکسی ندارند. اغلب، تک تیراندازان داعش فقط ۵۰۰ پا از آنها فاصله دارند و آماده ی شلیک هستند. تریب که از دیوارهای مخروبه ی ساختمان ها به عنوان پشت صحنه عکس ها استفاده کرده است، به یاد می آورد که برای احتراز از آتش احتمالی دشمن، بین ساختمان های ی پ جِ خم شده و دویده است.
اما حتی تحت چنین شرایط دشواری، تریب می گوید اعضای ی پ ج اغلب " از مبارزه استقبال می کنند و برای آن آماده هستند". او ادامه می دهد " برخی از آنها اتومبیل های شخصی خود را بیرون ساختمان پارک کرده اند، بنا بر این آنها می توانند به اصطلاح به سوی نبردی ، که شاید برفروخته شود "برانند". تریب می گوید آنها نترس هستند. " گرچه شاید آنها این را نگویند، اما ترس را در نظر می گیرند و در هر حال به پیش می روند."
اوینار کلسر، ۲۶ ساله، ایست بازرسی ی پ جِ، اطراف ربیعه، کردستان،۷ آگوست ۲۰۱۴.
میزگون روناهی، ایست بازرسی ی پ جِ، اطراف شهر ربیعه، کردستان، ۷ آگوست ۲۰۱۴.
اوین ساداک، مرکز آموزشی ی پ جِ نزدیک شهر دِرِک، سوریه، ۲۰ آگوست ۲۰۱۴
سوسن شینگل، ۱۷ ساله، مرکز آموزشی ی پ جِ نزدیک شهر دِرِک، سوریه، ۲۰ آگوست ۲۰۱۴.
شاوین باچوک، ۲۶ ساله، ایست بازرسی ی پ جِ، اطراف شهر ربیعه، کردستان، ۷ آگوست ۲۰۱۴.
حسرت سهاد، ایست بازرسی ی پ ج، اطراف ربیعه، کردستان، ۷ آگوست ۲۰۱۴.
تذکر سردبیر: در هفته های اخیر، ی پ جِ تحت حملات فزاینده ای قرار گرفته است. بسیاری از زنانی که تریب عکس آنها را گرفته است مجروح شده اند و برخی توسط داعش اسیر شده اند.
منبع: www.marieclaire.com
برگرفته از سایت اخبار روز
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire