سعید دوباره می شود، شعری از مهناز بدیهیان + نقاشی

زن دوباره می شود

و ساقهای پیرو چروکیده اش

راست می شود، صاف وسبز

وسفیدی موهای خشگ و ریخته اش

می روید گیسو به گیسو برنگ شبق 

 زن دوباره می شود

و باغچه دلش نمی گیرد از بی دانه گی

از تهاجم برگهای خشگ

جوانه ها سر بر می آورند

و زندگی از نو دوباره می شود

گلهای پژمرده، ریخته روی سفره ی ترمه

بر می خیزند،سبزوسرخ و عنابی

و می نشینند بر ساق سبز درخت 

 مادرم در زیر خاک سرد و ساکت شهر اصفهان

مشغول جمع آوری سلولهای خشگ شده ی زنان جهان می شود

و می آید با هیبت زن دوباره

زن دوباره می شود به جاودانگی

به گیسوی مشعشع آفتاب

به نمیرد آنکه دلش زنده شد بعشق

یادمان نرود که زمان بعقب بر می گردد

و پاره های تنمان دوخته می شوند

و شب هامان روز روشن

و سرزمین عقرب زده ی ما

خالی از التهاب می شود

و دشت هامان پر از اقاقیا

سعید سلطانپوربرمی گردد از زیر خاک

از زیر گلوله ، از زندان اوین 

و می رود بحجله گاه عروسیش

 

سعید دوباره می شود

خون لبان ندا پاک می شود

آسفالت خیابان مخمل می شود

و چشم های ندا دوباره می شود

بر می خیزد و کنار خیابان می ایستد

و شعار می دهد به آفتاب

به نوروز

به باغچه ی پر گل حیاط مادرش

و به مردمی که او را صدا زدند

مرگ جاودانه نیست

زندگی است که دوباره می شود
……
نقاشی و شعر، تصویر زن دوباره از مهناز بدیهیان